“LÜTFEN BİZİ UNUTMAYIN”
Görüntülü röportajını da izleyebileceksiniz lakin iki Değerli şey söyledi Zan: Bir, ‘Normalleşmek demek unutmak demek. Bizi lütfen unutmayın.’ İki, ‘Afetin dini, lisanı, ırkı olmaz. önemli olan insan olmaktır. Bugüne kadar ne sarsıntılar ne savaşlar gördü Hatay lakin Alevisi, Sünnisi, Hristiyanı, Musevisi, Türkü, Kürdü ile huzur ve barış içinde yaşayan bu Fazla kültürlü, kadim memleketi kimseler yıkamadı. Gelin bu mirası birebir halde istikbal jenerasyonlara aktaralım.”
“YARDIMA KOŞANLARA çok MİNNETTARIZ”
-Öncelikle Fazla geçmiş olsun ve hepimizin başı sağ olsun.
çok teşekkür ediyoruz. Hem burada hem de dünyanın dört bir yanında yaşayan Türk halkına ve hiç tereddütsüz yardıma koşan dünya halklarına bu dayanışmayı, birlik ve beraberliği sergilediği için şahsım ve bütün depremzedeler ismine Fazla teşekkür ediyorum. Âlâ ki varsınız.
-6 Şubat’tan beri eşiniz Müge ile bir Fiil alandasın, yardımlara koşuyor, yaraları sarmaya çalışıyorsun. Şu Lahza bölgede en Temel muhtaçlıklar neler?
Bence şu Lahza en Temel muhtaçlık sağlıklı ve kalıcı barınma koşullarınınprefabrik yapıların- bir Lahza Evvel sağlanması. vakit kaybetmeden organize olmalıyız. Koordineyi yeterli asiste edebilecek profesyonellere de muhtaçlığımız var. Zira yaşlılarımız var, çocuklar var, engelliler var, bakıma muhtaç şahıslar var. Kimi köylerimizde Tuvalet yok, su yok. Hijyen sorunları olan ve hatta suların test edilmesi gereken kimi bölgeler var. Çünkü kanalizasyon suyunun olağan suya karışma ihtimali ağır. sıhhat Bakanlığı başta yetkililerden ricamız hassasiyetle bu durumu gözlemlemeleri. Zelzeleden sağ kurtardıklarımızı hastalıktan kaybetmeyelim.
“ZENGİN, YOKSUL EŞİTLENDİ”
Bireysel yardımların kimilerini getirip yolun kenarına boşaltıp, gidiyor tırlar. Bu, Haysiyet kırıcı bir durum. Unutmayın ki bu insanların da sizin üzere meskenleri, otomobilleri, Mesut bir aileleri, eşyaları, kıyafetleri vardı. Çöp yığını halinde bırakılan o yardımların içinden bir şeyler bulmaya çalışmak… Ufak düşürücü bir durum. Bu beşerler esasen Aka bir travma yaşıyor, kaybedecek hiçbir şeyleri kalmamış. En azından bu yardımları STK’lar, AFAD, Kızılay ya da AHBAP üzere yardım kuruluşları ile organize formda yaparlarsa hem kimsenin gururu kırılmaz hem de yaralarına merhem oluruz. İnan bana afet, felaket denilen bu durum zengini, yoksulu, genci, yaşlısı… Herkesi eşitliyor.
“GÖREVİMİ YAPTIM’ DEMEMELİ”
-Milyonlarca insan tıpkı ve maddi yardım yaptı ve yapmakta. Ne hissediyorsun?
Minnettarlığımı sözler ile Anlatım edemem. Mevcut olsunlar. Yalnız Ufak bir ricam, daha doğrusu endişem var. Şu Lahza birçok yardım toplandı fakat süreç uzun. Haklı olarak, ‘Görevimi yaptım’ deyip kenara çekilebilir beşerler. Sahayı bilen biri olarak şunu demek isterim ki yardımları programlı ve sürdürülebilir bir hale getirmek Aka Ehemmiyet arz etmekte. Getiremezsek sorunlar daha da büyüyebilir.
“HATAY ARTIK ŞAHSİ MESELEDİR”
Birçok inanca ve medeniyete beşiklik eden, tarihi dokusu ile Fazla Değerli ve Özel bir kent Antakya. Kültürel zenginliğimiz bilinenden daha büyük. Bugüne kadar ne zelzeleler ne savaşlar gördü bu kadim Belde ve insanları. Hiçbiri ‘bizi’ yıkamadı. Bu kadim topraklar nasıl bugüne kadar tıpkı demografik Bina ve kültür- barış ve huzur içinde dimdik geldiyse, bu kutsal emaneti istikbal jenerasyonlara tıpkı formda miras bırakmak da bizim vazifemiz.
ulu liderimiz Mustafa Kemal Atatürk, ‘Hatay benim şahsi meselemdir’ demişti. Hatay yalnızca ceddimiz ve Hataylıların değil 86 milyonun da şahsi sorunudur artık. Kentimiz tekrar inşa edilirken farklı kültürlerin birarada huzurla yaşadığı bu demografik Bina da tekrar inşa edilmelidir. Afetin dini, lisanı, ırkı olmaz. önemli olan insan olmaktır. Dayanışma ve birlikteliğin temelinde insan olmak yatar.
“BİNAMIZIN DUVARLARI PATLADI”
Zelzeleye eşi Müge, annesi ve zihinsel engelli kardeşi Ali ile Antakya’daki konutlarında yakalanmışlar. O anları eşi Müge Zan ile şöyle anlatıyorlar: “Uykudan Aka bir sallantı ile uyandık. zelzele olduğunu kavramamızla Ali’nin koşarak bizim odaya girmesi bir oldu.
“1.5 DAKİKA BİR ÖMÜR GİBİYDİ”
Dolap yatağına düşmüş, nihayet anda koşmuş. Ağlıyordu Fazla üzücü. Annem geldi sonra. Başımıza yastık koyduk ve Çabucak durum aldık. O bir buçuk dakika bir ömür üzere geldi bize. Hiç bitmeyecek sandık. Sonra bir anda duvarlar patladı. Ağır hasar Mevcut bizim binada.
“YARDIM ETMEK BİZE YETERLİ GELİYOR”
Sarsıntıdan Fazla beni aşağı indiğimdeki görünüm mahvetti. Yağmur yağıyor, fırtına var. Sırılsıklam ve pijamalarlayız, kapkaranlık ve harabe bir sokak. Bizim yaşadığımızda Aka bir travma. kimi bize ‘Biraz dinlen’ ya da ‘Uzak kal, kafanı dinle’ diyenler oluyor. Tahminen de haklılar. Fakat herkesin Tasa ile baş etme hali farklıdır. Bize yeterli gelen şey o insanlara- memleketimize yardım etmek.”
“AİLEN, AKRABALARIN ANILARIN ARTIK YOK”
Hayatı algılayışımız artık Fazla farklı. Yani biri gelip sinemasını çekse, yalnızca 1.5-2 dakika içerisinde her şeyin yok olacak… Ailenizi, akrabalarınızı, komşularınızı, anılarınız yok olacak deseler asla inanmazsınız. Bu zelzele değil, yüzyılların felaketi. Oraya gitmeyen, acıyı görmeyenin bu dediklerimi anlaması Muhtemel değil. Bir uyanıyorsun; kimsen yok. Yaşadığın, anılar biriktirdiğin Belde yok! Beşiktaş’ta, Galatasaray’da, ulusal Grup’ta oynarken kazandığım kupalar, madalyalar, fotoğraflar, anılar… Hepsi gitti. (Müge Zan: Şükrediyorum Tekrar de kocam yanımda, aile yanımda.)
“ALIŞ VERİŞ YAPARKEN UTANDIK”
Bu ortada üzerimdeki bu ekipleri falan yeni aldık. Yanlış anlaşılmasın lütfen. Bizim hiçbir şeyimiz kalmadı, ne kıyafet ne Öbür bir şey… Buraya günlerdir giydiğimiz eşofmanlarımız ile geldik. Bu söylemekten asla utanmıyorum, gocunmuyorum. Bu ayıp değil. Milletimizin karşına çıkacağımız için, biraz daha düzgün çıkalım dedik, ondan alışveriş yaptık fakat inan alışveriş yaparken bile utandık. Güya buraya alışverişe gelmişiz üzere… O denli bir psikoloji işte. Hiçbir şeyden keyif almıyoruz. Keskin bir Sıkıntı Mevcut içimizde.
“KÖYLERDE YARDIMA çok GEREKSİNİM VAR”
-Yardımlar yerlerine ulaşıyor mu pekala?
Elbette. lakin şöyle bir durum Mevcut göz gerisi edilen. Çadır kentler kuruldu ancak merkezde yaşayan birçok insan da yakın köyler ya da kırsal kesitlerde yaşayan akrabalarının yanına göçtü. 500 haneli köy oldu 5 bin hane. Köye yardım geliyor lakin 500 Mesken için. Anlayacağın yalnızca köy ahalisi değil yanlarına sığınanlar için de çadır ve erzak lazım. Yetmiyor gelenler, az ve yavaş kalıyor yardım. Devletimizden ricam kırsal bölgelere bunu da gözeterek daha Fazla yardım yapması.
“O PARAYA MUHTAÇLIĞI OLAN VAR”
Gelirken taksiye bindik, taksici tanıdı. Nakit almak istemedi, ‘Abi sen o parayı gereksinimi olan bir aileye ver benim adıma’ dedi. Hakikaten oturup, ağladım. Gurur duydum halkımızla. Asla yalnız hissetmedim. Devletimizden ricam kırsal bölgelere bunu da gözeterek daha Fazla yardım yapması.
“KADERİMİZE TERK ETMEYİN”
-Yavaş yavaş olağanlaşma de konuşuluyor…
Bu beni korkutuyor. Zira olağanlaşmak demek unutmak da demek. Bizlerin unutulmasından Fazla korkuyorum. Kalbi bizimle atan bütün vicdan sahiplerinden ricam ne olur unutmayın! Lütfen bizleri bahtımıza terk etmeyin.
Yorum Yok