Bu yazma 14 Kasım 2022 tarihinde The Players Tribune’de yayınlanmış ve Sporx tarafından çevrilmiştir.
İşte Joshua Kimmich’in Özel öyküsü:
“Tamam, size karşı dürüst olacağım. nihayet Dünya Kupası’nın 1 dakikasını bile izlemedim. Küme etabından sonrası… Yapamadım işte.
Elendikten sonra her şeyden uzaklaşmak istedim. Beşerler, taraftarlar, basın, turnuva. Kız arkadaşımla Güney Afrika’ya gittim ve hiçbir maçı izlemedim. Hakikaten kim kazandı?
Öbür bir şey düşünmek için başımı farklı bir noktaya yöneltmem gerekiyordu. Sonunda Güney Afrikalılar alınmasın lakin tatilden 1 dakika bile keyif almadım. İmkansızdı. Sanırım bu yüzden kız arkadaşım için de dehşetli bir vakitti.
Bu futbol hayatım boyunca yaşadığım en Üzücü vakitlerdi. Fizikî olarak güzeldim lakin zihinsel olarak iyileşmem haftalar aldı.
Kore’ye 2-0 yenildikten sonra soyunma odasını hala hatırlıyorum. Büsbütün sessiz. Herkes sessizce oturuyordu.
Taraftarları, ailemi, bütün ülkemi nasıl Düş kırıklığına uğrattığım düşünürken başım elimdeydi. Hatırlıyorum. Joachim Löw konuşuyordu. Söylediklerini gerçekten dinleyemiyordum. Zombi üzereydim. Anlatabiliyor muyum? Kendi Ufak dünyamda Düş kırıklığı yaşıyordum.
Kümenin en altında…
Almanya…
Vay canına…
Almanya’dan beklentiler daima Fazla yüksek zira Almanya neredeyse her Vakit Fazla düzgün performans gösterir. Büyürken, futbolu takip ederken bildiğim kadarıyla her Vakit böyleydi. 2002’de final, 2006’da yarı final, 2010’da yarı final, 2014’te kazanan…
Bu benim bir oyuncu olarak birinci Dünya Kupamdı.
Bence bütün dünya bizi Rusya’nın favorilerinden biri olarak gösteriyordu. Natürel ki, biz hala Dünya Şampiyonu unvanı taşıyorduk. kuvvetli bir takımımız olduğunu düşündük. Lakin, gerçek farklıydı.
kuvvetli oyunculaırmız vardı lakin kuvvetli bir kadromuz yoktu. ‘Bu şu düzeyde, bu Şampiyonlar Ligi’ni kazandı, bunlar daha Evvel Dünya Kupası’nı kazandı.’ Her şey uyumlu olmalı ancak her nasılsa 2018’de uyumlu değildi. Hiçbir şey işe yaramadı. O yaz gerçek bir ekibi nelerin oluşturduğu hakkında bir şeyler öğrendim.
Kore maçından sonra soyunma odasına döndüğümde, bir noktasını hatırlıyorum, daha yaşlı, daha tecrübeli adamlardan biri kadroyla konuştu. ‘Şimdi basınla konuşma ve kadro arkadaşlarına kusurları için saldırma vakti değil’ dedi. ‘Bu akla yatkın olmaz. Artık bir ortada durmak Kıymetli zira hissettiğiniz Hayal kırıklığını bu odadaki herkes yaşıyor.’
Bu kelamlar bendekaldı. Mağlubiyette bile Almanya’nın gücü birlik içindeydi.
O Dünya Kupası, mesleğimdeki birinci Aka Hayal kırıklığıydı. Elbette, daha Evvel Aka maçlar kaybetmiştim. Lakin, Örneğin yarı finale çıktığınızda en azından yaklaşmışsınızdır. Hiç o fotoğrafa girmeden bile kaybetmek mi! Bu yeni bir histi ve beni daha Fazla etkiledi.
Bunun da ötesinde, Dünya Kupası! Düşündüğün öteki turnuvalar üzere değil. Tamam. Berbattı. Fakat, kısa Vakit içinde tekrar Taarruz edeceğiz.
4.5 yıldır bir Talih daha bekliyorum.
Dürüst olmak gerekirse, şu anne kadar mesleğimde Fazla Aka Düş kırıklıkları yaşamadığım için şanslıyım.
Almanya ile beklentilerimi karşılamadığımız birkaç turnuvamız oldu ve bunu değiştirmeyi umuyorum. Kulüp seviyesinde, Örneğin Aka turnuvalarda kimi güzel tecrübelerim oldu.
Şayet size futboldaki en Üzücü anımdan bahsedeceksem, size en güzel anımdan da bahsetmek zorundayım.
Şampiyonlar Ligi uzun müddettir benim için Aka bir amaçtı. Tıpkı Dünya Kupası üzere, çocukken hayalini kurduğum bir şeydi. Birçok insanın Bayern Münih’in her Yıl kupa kazanmasının olağan olduğunu düşündüğünü biliyorum. Buna alışkınlar.
19 yaşımda Bayern’e imza attığımda Fazla başarılı olacağımı umuyordum. Unvanların hayalini kuruyordum ancak Tekrar de Bösingen isimli Ufak köyden gelen bir çocuktum. Buradaki mesleğimin ne kadar âlâ olacağını Düş bile edemezdim. Fakat, her şeyi kazandığımızda bile, 1 yılda 6 kupa ve arka geriye 10 Bundesliga, kimi beşerler sadece Bayern Münih olduğumuz için bunu hafife alıyor. Şunu söylemeliyim ki, bu ‘normal’ değil. Bilhassa 2020’de olanlar değil. Harikulâde. Eşsiz.
0 20202 dönemi taraftarlar olmadan çılgınca bir tecrübeydi. Lakin, tahminen bu kulağa Tuhaf geleebilir lakin Fazla özeldi. Bunu yeni bir Saha okuma olarak kabul ettim.
Açıkçası, bir oyuncu olarak taraftarları duymak, o güçle ve o hislerle yaşamak istiyorsunuz fakat Özel anlar da oldu. Alanda birbirimizi duyuyorduk, daha düzgün irtibat kuruyorduk ve dikkatimiz dağılmıyordu.
Portekiz’deki küçük Şampiyonlar Ligi turnuvasını Fazla beğendim. Güya ulusal kadroyla konuttan uzakta bir turnuva üzereydi. İki yerine Biricik maç. Ya daima ya hiç. Her maç bir finalmiş üzere. Bu bize kadro olarak yakıştı. En Aka gücümüz ise Bayern’de sahip olduğumuz ortak bir zihniyetti.
Bayern’in neyle ilgili olduğunu, kulübün needen bu kadar Fazla kupaya sahip olduğunu ve her Yıl daha fazlası için Geri gelmeye devam ettiğini hakikaten anlamak istiyorsanız, bu zihniyeti sizin için Biricik cümleyle özetleyebilirim. Kulağa Fazla Yalın istikbal lakin dürüst olmak gerekirse; 7 Yıl Evvel Münih’e geldiğimden beri öğrendiğim en Aka ders bu.
Futbolda Kıymetli olan yalnızca 2 maç vardı. nihayet yaptığın ve birinci yapacağın.
Bu kadar.
Öbür bir maçın ehemmiyeti yok. Yalnızca nihayet maçın kadar yeterlisin. Oturup kupalara bakmanın ve muvaffakiyetleri incelemenin bir manası yok.
Futbol devam ediyor. Beşerler unutuyor.
Her Vakit yeni bir Saha okuma ve yeni bir kupa vardır.
Bayern bunun sahiden gövde bulmuş hali. Takımda her şeyi kazanan Fazla sayıda mükemmel oyuncumuz var. Lig şampiyonlukları, Şampiyonlar Ligi kupaları, Dünya Kupaları… Yine de baskıyla yüzleşmek, Fazla çalışmak ve gelişmek için her gün idmana gelirler. Hem bireyler hem de takım olarak hakikaten gelişim sağlarsın. Böylelikle bir sonraki maçı kazanırsın.
Bu hal bize doğal gelir. Aslında, artık o kadar benden bir kesim ki, biraz rahatlamaya çalışsam bile antrenmanlarad bile rahat olamam. Güya aklımda yüzde 100’den az gitmeme müsaade vermeyecek bir şey varmış üzere.
Bu ruhu, 2020’de Şampiyonlar Ligi’ne götürdük.
Küçük turnuvanın birinci maçı, Barcelona’ya karşı çeyrek final. Çılgınlıktı. devir ortasında soyunma odasına 4-1’le önde Geri döndük. Hepimiz birbirimize şöyle baktık; ‘Bu delilik! Neler oluyor???’ İnanamadık. Sonra ikinci yarıda alana çıktık ve 4 gol daha attık. Çılgınca!
Kimse bu türlü bir Sonuç beklemiyordu. O maçtan sonra düşündüğümü hatırlıyorum, o kadar. Artık bizi kimse durduramaz.
Ekip olarak sahip olduğumuz zihniyet ve kendimize, birbirimize duyduğumuz inanç, her şeyi kazanacağımızı biliyordum.
2018’de Almanya’da Noksan olan her şey 2 Yıl sonra Bayern’deydi.
Finalde Paris Fazla düzgün oynadı. çok fazla kusur yapmadılar. Yeterli konumlar yakaladılar. Tahminen de Choupo – Moting ile bir gol atmalılardı. Kadro ruhumuz, onların kalitelerini aştı.
Kingsley Coman’a bir orta yaptım. Lewy’nin de oralarda bir yerde olacağını bildiğim için arka direğe kesmeye çalıştım. Lewy ön direkteydi, top onun için Çok yüksekti. Fakat, King oradaydı ve gözleri kapalıyken golünü attı.
Dürüst olmak gerekirse, golü attıktan sonra bile Tebrik yapmadım. Motivasyonumu bozmak istemedim. Alman ulusal Grubu’nda, gol attıktan sonraki 2 dakika her Vakit Fazla değerlidir diyen bir antrenörümüz vardı. Zira, bir ekibin motivasyonunun ve denetiminin en düşük olduğu anlar gol attıktan sonra 2 dakika içindedir. Bir gole çılgınca sevinirseniz konsantrasyonunuzu katiyetle kaybedersiniz.
Hakem en sonunda bitiş düdüğünü çaldı. Kazandık. Bu sürprizdi. Her şeyin bittiğini, düdük çaldığında bir Lahza ayrım edemedim. ansızın herkes sağa sola koşuşuyordu. Orada, her şeyin ortasında, öylece hareketsizce duruyordum. Thomas Müller, anlamadığımı ayrım etmiş olmalı. Yanıma geldi, başımdan tuttu: “Başardık! Başardık!”
Klasik Thomas, değil mi?
Farkına vardığımda ise sarsıldım: Aman İlahım, sahiden başardık!
Lizbon’daki o boş stadyumda alana uzandık. anı yakalayıp gökyüzüne baktık. Taraftar yoktu. Bu yüzden bu Lahza yalnızca bizim içindi. Bösingenli çocuk, Weissachlı çocuk. 13 Yıl Evvel ikimiz de Stuttgart’tayken bu anı nasıl konuştuğumuzu düşünerek öylece yatıyorlardı. Çok yıldır o Lahza kurduğumuz rüyayı nasıl aklımızda tuttuğumuzu, sonunda ikimiz için de ve hem de birebir ekipteyken nasıl gerçekleştiğinin büyüsüne kapıldık. İnanılmazdı.
Manuel Neuer kupayı kaldırdığında her şeyi aklımda tutmaya çalıştım. Zihnimde bir fotoğraf çektim. Kendim için sakladım.
çok yakında, Şampiyonlar Ligi’ni kazanan ekip olmamız tarih olacaktı.
O Vakit öyleydi. Artık ise öteki. Bir Dünya Kupası daha yaklaşıyor ve bunun Almanya için ne manaya geldiğini herkes biliyor. Baskıyı biliyoruz, tıpkı Bayern’de olduğu üzere… Neredeyse her Vakit favorilerden biriyiz. Taraftarlar her maçı kazanmamızı bekliyor. Her maçı domine etmemizi istiyor.
Biricik fark, Almanya için oynarken baskı biraz daha fazla. Zira, bir müddettir başarılı olamıyoruz. Bir oyuncu olarak ulusal ekiple kupa kazanmak için Fazla bahtın olmaz. Bu turnuva, nihayet turnuva olabilir. Bir kupa daha olmayabilir.
Alman Halkı, taraftarlar için Dünya Kupası en Değerli kupadır. Şahsen, bir Dünya Kupası’nın mesleğimi tanımlamasını istemesem de…
Nitekim takip ettiğim birinci Dünya Kupası, Almanya’daki 2006’ydı. Berlin’de bir gençlik turnuvasında oynadığımı hatırlıyorum. Sonrasında babam beni ve arkadaşlarımı Arjantin’e karşı oynadığımız çeyrek finali izlemek için taraftar alanına götürdü. Oli Kahn’ın penaltı atışından Çabucak Evvel Jens Lehmann’a gidip ona Talih dilemesi ve Alışılmış ki Tim Borowski’nin penaltıyı kazanmasıyla ilgili aklımda net fotoğraflar var.
Yarı finalde elendiğimiz İtalya maçından sonra yıkıldım. Şunu söyleyeyim, 11 yaşımda bile ağlamadım. bütün ülke için Özel bir yazdı ve ulusal kadro hislerini birinci Sefer o yaz sahiden hissettim.
2018’daki nihayet Dünya Kupası’nda emsal hisler ortaya çıkmadı. Ben bunun Düş kırıklığını hala taşıyorum. Fakat, bu nihayet kupayı ve bir sonraki Çabucak önümüzde.
Elemelerde uygun bir performans gösterdik. Güzel bir grup oluşturmak için umarım yanlışsız gençlik ve Deneme karışımına sahip oluruz. Uygun bir antrenörümüz, güzel bir kümemiz var. Artık deneyimsiz, yeni bir çocuk değilim. nihayet yıllarda Fazla şey öğrendim. Ekip için ekstra sorumluluklar hissediyorum. Bu kupaya gereksinimim var.
Thomas bir seferinde bir röportajında bir şey söylemişti; Almanya’nın Ballon d’Or kazanan nihayet oyuncusu kimdi? Sonuncusu, 1996’daydı. Şayet bilmiyorsanız söyleyeyim, bu Aka Matthias Sammer’di.
Almanya’nın hiçbir Vakit süperstarları olmaz fakat Almanya daima yarı finallerde ve finallerdedir.
Niye? Zira hepimiz bir grup olarak kuvvetli olduğumuzu bilir, grup arkadaşlarımız için eforlar, bu kollektif ruhu geliştirmek için çabalarız. Almanya’yı şahane yapan şey işte budur.
Kimsenin şampiyon üzere hissederek Dünya Kupası’na başlayacağını sanmıyorum. Gerçek bir ekip olarak maçtan maça büyüyen bir zihniyetimiz vardır.
Geçmişte, bu kupa hakkında Fazla konuştuk. Bu turnuvada, muvaffakiyetin nasıl geleceğini bilmiyorum. Tahminen beklentiler biraz farklı ve tahminen de bu düzgün bir şeydir.
Beni yanlış anlamayın, hala Fazla Aka hayaller kuruyorum. Saha okumayı seviyorum. çok ileri gidebileceğimizi biliyorum lakin bunu adıma adım Bir arada yapmalıyız.
Ve her şey 1 maç ile başlar.
Kasım 23, Japonya.
Sıradaki maç bu. önemli olan Biricik maç bu.”
Yorum Yok