BEBEĞİNİ EMZİRİRKEN SARSINTIYA YAKALANDI
Necla Camuz, 27 Ocak’ta dünyaya gelen ikinci oğlunun ismini Yağız koydu.
Yalnızca 10 gün sonra, 04:17’de Necla, Hatay’daki konutlarında çocuğunu emzirirken uyanıktı. Saniyeler sonraysa, yıkıntı altında kalmışlardı.
Necla ve ailesi, Samandağ’da beş katlı Çağdaş bir apartmanın ikinci katında yaşıyordu. “Güzel bir binaydı” diyor ve orada inançta hissettiğini söylüyor.
O sabah, binaların sarsıntıyla yıkılıp gideceğini, her yanda hasarlı ve yıkıntı halinde binaların olacağını bilmiyordu.
“EŞİMLE ÖBÜR OĞLUM BANA GELİRKEN GARDIROP ÜSTLERİNE DÜŞTÜ”
“Deprem başladığında, diğer odadaki eşimin yanına gitmek istedim, o da bana hakikat gelmek istemişti” diyor.
“Ama öteki oğlumla birlikte bana yanlışsız gelmeye çalışırken, gardırop üzerlerine düştü ve devinim etmeleri imkansız hale geldi.”
“Deprem şiddetlendikçe, duvar yıkıldı, oda sallanıyordu ve yapı pozisyon değiştiriyordu. Durduğunda bir kat aşağı çöktüğümüzü ayrım etmedim. Onlara seslendim ancak Cevap yoktu.”
BEBEĞİ KOLLARINDA 4 GÜN BİREBİR KONUMDA KALDI
33 yaşındaki Necla kendisini, bebeği hala kollarındayken, yatar halde buldu. Yanına düşen gardırop, Aka bir beton modülünün üzerlerine yıkılıp, onları ezmesini engelleyerek hayatlarını kurtarmıştı.
Necla ve bebeği, neredeyse dört gün bu durumda kaldı.
İLK GÜN
Necla, enkazın altında pijamalarıyla yatarken, etraf “zifiri karanlıktı”. Hasebiyle, neler olup bittiğini anlamak için öteki duyularını kullanması gerekti.
Yağız’ın hala soluk aldığını ayrım ettiğinde rahatladı.
Başta toz yüzünden soluk almakta zorlandığını fakat sonra tozun geçtiğini söylüyor. Enkazın altında üşümüyordu.
Altında, güya çocuklarının oyuncakları varmış üzere hissetti ancak bakmak ve daha rahat bir konum almak istese de devinim edemedi.
Gardırop, yeni doğmuş bebeğinin yumuşak cildi ve giydikleri kıyafet dışında, beton ve yıkıntı yığınından Öbür bir şey hissedemiyordu.
Uzaktan sesler duyabiliyordu. Yardım için bağırdı ve gardıroba vurdu.
“Orada kimse Mevcut mı? Sesimi duyan Mevcut mı?” diye seslendi.
Bu işe yaramayınca, yakınındaki Ufak moloz kesimlerini alıp, daha Fazla ses çıkarmasını umarak gardıroba vurdu. Tahminen çöker diye korktuğundan, altındaki yere vurmaya korkuyordu.
Yeniden, kimse Karşılık vermedi.
Necla artık kimsenin gelemeyeceği ihtimalinin olduğunu ayrım etti.
“Dehşete kapıldım” diyor.
NECLA VE AİLESİNİN YAŞADIĞI BİNA
TÜM Vakit ALGISINI KAYBETTİ
Necla, yıkıntı yığınının altında bütün Vakit algısını kaybetti.
hayat bu türlü olmamalıydı.
“Yeni bebeğiniz olunca bir sürü şey planlıyorsunuz ve sonra birdenbire yıkıntı altındasınız” diyor.
Hala, Yağız’a bakmak zorunda olduğunu biliyordu ve bebeğini sıkıştığı o Ufak alanda emzirmeyi başardı.
Erişebileceği hiç Besin ve su yoktu. Umutsuzca kendi sütünü içmeye çalıştı fakat başaramadı.
Necla, üzerinde beton kırıcıların çalıştığını, ayak seslerini ve konuşmaları duyabiliyordu lakin sesler Fazla uzaktanmış üzere geliyordu.
Dışarıdaki sesler daha da yakınlaşana dek sessiz kalıp, gücünü harcamamaya karar verdi.
ENKAZDAN KURTULUŞ
yıkıntı altında 90 saatten Çok geçirdikten sonra Necla köpek havlamalarını duydu. Hayal görüp görmediğini düşündü.
Havlamaların peşinden, sesler gelmeye başladı.
“İyi misin? Evetse, bir kere vur” diyordu bir ses. “Hangi apartmanda yaşıyorsun?”
Bulunmuştu. O Yağız’ı kollarında tutarken, kurtarma vazifelileri dikkatle kazmaya başladı.
Karanlık, gözlerine vuran bir fenerin ışığıyla delindi.
İstanbul Büyükşehir Belediyesi İtfaiyesi’nden kurtarma grubu, Yağız’ın nasıl olduğunu sordu. Necla emin değildi. Yalnızca zelzele olduğunda oğlunun 10 günlük olduğunu biliyordu.
Necla, Yağız’ı kurtarma görevlilerine teslim ettikten sonra, Aka bir kalabalığın ortasından sedyeyle taşındı. Etraftaki kimseyi tanımıyordu.
Ambulansa götürülürken, öteki oğlunun da kurtarılıp kurtarılamadığını öğrenmeye çalıştı.
HASTANEDE KAVUŞTULAR
Necla hastaneye ulaştığında, aile üyeleri tarafından karşılandı. Ona altı yıllık eşi İrfan ve üç yaşındaki oğlu Zeybek Kerim’in de enkazın altından sağ çıkartıldığını söylediler.
lakin bacaklarındaki ve ayaklarındaki ağır yaralanmalar nedeniyle Adana’daki bir hastaneye götürülmüşlerdi.
Necla ve Yağız’da Önemli rastgele bir yaralanma yoktu. 24 saat rasat altında tutulup, taburcu edildiler.
Necla’nın artık Geri döneceği bir meskeni yok. Ailesi ile Bir arada bir çadırda kalıyor. Çadırda aile birbirine dayanak oluyor, Ufak bir ocakta kahve pişiriyorlar, satranç oynayıp öykülerini paylaşıyorlar.
“HAYATIMI OĞLUMA BORÇLUYUM”
Necla yaşadıklarıyla baş etmeye çalışıyor. Hayatını Yağız’a borçlu olduğunu söylüyor.
“Bebeğim bununla başa çıkacak kadar kuvvetli olmasaydı, ben de olamazdım” diyor.
Oğlu için hayali, bir daha asla bu türlü tecrübeler yaşamaması.
“Oğlumun hiç birini hatırlamayacak olmasına memnunum” diyor.
Yorum Yok